Opinie, poglądy, komentarze…
Polska podpisała Konwencję Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej w grudniu 2012 roku. W kwietniu ubiegłego roku Rada Ministrów podjęła uchwałę w sprawie przedłożenia jej do ratyfikacji i przyjęła projekt odpowiedniej ustawy. Pod koniec sierpnia odbyło się pierwsze czytanie projektu w Sejmie. Podczas drugiego czytania, we wrześniu, zgłoszono poprawki, co spowodowało, że projekt został ponownie skierowany do komisji. I tu rozpętała się burza. Konwencję krytykują totalnie m.in. organizacje prawicowe i prezydium Episkopatu Polski. a jak sprawa wygląda z punktu widzenia praktyka?
* Agnieszka Kubacka, psychoterapeutka
- Konwencja o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej rozszerzy możliwości szeroko rozumianej pomocy dla osób doświadczających tego typu zachowań. Wsparcie dla ofiar przemocy to m.in. zapewnienie doradztwa prawnego (pomoc przy składaniu skarg, reprezentowanie przed sądem), psychologicznego (wsparcie pourazowe, psychoterapia indywidualna nadużyć fizycznych, emocjonalnych, seksualnych, telefon zaufania), miejsca zamieszkania, środków finansowych oraz pomoc w znalezieniu zatrudnienia. Ważnym działaniem, wyszczególnionym w konwencji, jest profilaktyka w obszarze przeciwdziałania przemocy, a mianowicie podnoszenie świadomości społecznej dotyczącej form przemocy na dzieciach i dorosłych oraz jej długotrwałych konsekwencji w życiu osobistym, zawodowym i społecznym. W Polsce w ostatnich latach pojawiło się kilka kampanii na ten temat. Powstają i działają organizacje pozarządowe wspierające ofiary przemocy. Ponadto samorządy lokalne w ramach swojej działalności statutowej wspierają osoby dotknięte przemocą. Jednak są to niewystarczające działania w odniesieniu do skali potrzeb. Zarówno z moich jak i innych terapeutów doświadczeń w pracy wynika, że bardzo potrzebna jest edukacja osób, które zawodowo mają kontakt z ofiarami przemocy, np. pracownicy socjalni, psycholodzy, prawnicy, policja, sędziowie, służba zdrowia oraz pracownicy oświaty. Edukacja powinna dotyczyć tego, jak postępować z ofiarami przemocy, żeby nie doszło do wtórnej wiktymizacji. Przykładem może być sytuacja, kiedy ofiara przemocy w trakcie rozprawy sądowej w reakcji na obecność swojego oprawcy doświadcza silnych uczuć złości lub smutku, a sędzia wyraża się pogardliwie o jej stanie i przywołuje ja do porządku. Niezbędne są wszelkie regularne kampanie i programy realizowane na poziomie szkół, gmin, miast i całego kraju. Osoby zgłaszające się do Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w Lubaniu, właśnie poprzez kampanie i programy nabierają odwagi i znajdują w sobie siłę, aby skorzystać z pomocy. Ponadto nadal silnie działa stereotyp, że to najczęściej ofiara przemocy jest winna i sprowokowała oprawcę, że np. za krótka spódnica jest przyczyną gwałtu i przerzuca się odpowiedzialność na kobietę. Konwencja porusza trudny temat przemocy głównie wobec kobiet, którego często nie chcemy dostrzegać, widzieć i budzi wiele skrajnych emocji. Zwiększanie świadomości szczególnie wokół różnego rodzaju nadużyć jest często bolesnym procesem na poziomie indywidualnym i społecznym. Uważam, że każda regulacja prawna działająca na rzecz ochrony osób doznających wszelkich form przemocy, oraz eliminacji wszelkich form dyskryminacji zwiększy świadomość dotyczącą tego tematu, co będzie wpływać pozytywnie na budowanie bezpiecznego i satysfakcjonującego życia, nie tylko dla osób dotkniętych przemocą, ale również dla całego społeczeństwa.
Z dnia: 2015-02-26, Przypisany do: Nr 4(507)