Czarno na białym

Zrządzenie losu jakoś tak sprawiło, że ostatnio spłynęło do nas niejako z zewnątrz wiele różnych sygnałów mówiących o trudnej sytuacji społeczno-gospodarczej naszych terenów. Stanowiły je zarówno jakieś syntetyczne wskaźniki makroekonomiczne, jak i wypowiedzi ważnych postaci regionu – ludzi z Urzędu Marszałkowskiego, radnych Sejmiku Dolnośląskiego, czy np. przedstawicieli wrocławskiego Banku Żywności. W sumie były to na tyle istotne dane obrazujące nasze położenie i szanse rozwojowe, że postanowiliśmy je wychwytywać i upubliczniać. No i… dostało się nam za to. Pojawiły się głosy, że tym sposobem uprawiamy czarnowidztwo, że takimi publikacjami „dołujemy” nastroje lokalnej społeczności, że to w sumie żadne argumenty, wszak są jedynie subiektywnymi odczuciami niektórych wrocławskich notabli czy też mało weryfikowalnymi pośrednimi wskaźnikami natury ekonomicznej czy socjologicznej. Jak mówią nasi adwersarze – lokalna rzeczywistość wcale nie wygląda tak najgorzej, mamy co jeść, w co się ubrać, gdzie mieszkać, większość pracuje, ba! jesteśmy atrakcyjni turystycznie bowiem znajdujemy się w czołówce województwa pod względem liczby przybywających gości (patrz ZL nr 6), więc o co chodzi? Jest w miarę OK. Rzeczywiście, każdy może kierować się własną miarą rzeczy, mieć indywidualne oceny realiów i takowe też odczucia, i to szanujemy, ale nie możemy ignorować niemałej liczby tych, którzy nawet intuicyjnie czują, że coś jest nie tak. Cały kłopot w tym, że do tej pory nie dysponowaliśmy takimi mocnymi i obiektywnymi danymi, które by jednoznacznie rozstrzygały ów dylemat: jest dobrze, czy też źle. Przyznajemy, że przy stawianiu tych tez posiłkowaliśmy się racjami natury względnej i dyskusyjnej, a to może rodzić różne interpretacje, tak jak np. jest z ambiwalentną oceną naszej atrakcyjności turystycznej. Do końca nie wiemy czy decydują o niej tutejsze walory historyczno-krajobrazowe, czy też może jakoś dziewiczość czy egzotyka pogranicza. No bo jak zauważył jeden złośliwiec - gdybyśmy zamieszkali w kurnych chatach, chodzili odziani w skóry i wywijali maczugami, to nasza atrakcyjność turystyczna byłaby jeszcze większa… I tak właśnie można by długo się przekomarzać, ale właśnie teraz, na całe szczęście, ukazał się raport z bardzo miarodajnych badań, które na zlecenie Ministerstwa Rozwoju Regionalnego przygotowało – na bazie zobiektywizowanych danych – polskie biuro Programu Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju. I cóż z niego wynika? Otóż w naszym makroregionie najlepiej się żyje we Wrocławiu. Wskaźnik rozwoju społecznego, na który składa się m.in. wysokość zarobków, ogólna zamożność, poziom wykształcenia, dostęp do edukacji, usług zdrowotnych itp. wynosi dla tego miasta 66,53 pkt., co daje mu pierwsze miejsce na Dolnym Śląsku i 14 w kraju na 379 klasyfikowanych powiatów. Dalej w czołówce tego zestawienia mamy samorządy okręgu lubińsko - głogowskiego. A jak ocenia się kondycję społeczno-ekonomiczną powiatu lubańskiego i jego szanse rozwoju? Z dorobkiem 30,65 pkt. – a więc przeszło dwukrotnie mniejszym od regionalnych liderów – znajdujemy się wśród 28 powiatów dolnośląskich na trzecim miejscu od końca. Za nami lokuje się powiat jeleniogórski (29,49pkt.) i lwówecki (28,70pkt.). Małe to pocieszenie, że jeszcze nie jesteśmy „czerwoną latarnią”. Nie lepiej jest w skali kraju. Na wspomniane 379 powiatów klasyfikowani jesteśmy na 316 pozycji. To Polska „B”, a może już bardziej „C”. A zatem – uprawiamy czarnowidztwo czy pokazujemy obiektywną, choć bolesną, prawdę?