Pobiedna składa się właściwie z dwóch części: południowej, powstałej dopiero w drugiej połowie XVII wieku jako miasteczko górnicze oraz północ¬nej, dużo starszej, zwanej Unięcicami, w której znajdował się dwór, kościół oraz probostwo.
Unięcice wymienia się po raz pierwszy w dokumencie zwanym miśnieńską matrykułą kościelną, która poda¬je świątynie chrześci¬jańskie istniejące na Łużycach w 1346 roku. Wówczas miejscowy kościół należał do de¬kanatu zawidowskiego, a wieś płaciła biskupowi miśnieńskiemu daninę w wysokości jednej grzywny.
Unięcice wyodrębniły się jako samodzielne dominium i przypadły Üchtritzom von Osterholz ze Starej Marchii Brandenburgskiej. Pierwszym przedstawicielem linii był Hans von Üchtritz, który wybudował we wsi najstarszy dwór oraz browar. Chrześcijańska świątynia powstała przypuszczalnie w XIII wieku, kiedy to Unięcice były miejscem odpoczynku śląskich pielgrzymów podążających do znanego z cudów sanktuarium maryjnego w pobliskich Hejnicach. Piel¬grzymki odbywały się w maju, dlatego też wieś otrzymała z początku nazwę „Mayfarthsdorff”, przekształconą później w „Meffersdorf”. Śląscy katolicy odwiedzali tłumnie Unięcice do XVIII wieku. W pielgrzymkach do Hejnic niemal corocznie brał udział hrabia Jan von Schaffgotsch (zm. w 1742 r.). Dopiero król Pruski Fryderyk II swym edyktem z 1745 roku zakazał Ślązakom pielgrzymowania poza granice państwa pruskiego.
W XV wieku szerzyło się w okolicy rozbójnictwo, któremu sprzyjała dzikość i niedostępność okolicy. W 1442 roku ujęto we wsi aż 27 rabusiów, których następnie powieszono w Zgorzelcu. Wkrótce po wykonaniu egze¬kucji wystąpiła gwałtownie z brzegów Nysa Łużycka i zwłoki wszystkich prze-stępców zostały porwane przez falę powodziową.
W 1570 roku w Unięcicach uruchomiono kopalnię cyny, co spowodowało znaczny rozrost osady. W 1605 roku nastąpiła gruntowna przebudowa miej¬scowego kościoła nie mogącego już pomieścić wiernych.
Więcej w bieżącym numerze Ziemi Lubańskiej.